De geschiedenis van Chiro Negenmanneke

Het ontstaan en de opkomst van het Negenmannekes Chiro-isme: 
Negenmanneke, één van de weinige rustige plekjes in de periferie van de Brusselse randgemeenten, behield zijn roots ondanks de groeiende industrialisatie. 

We zeggen en schrijven het Jaar des Heren 1939, toen wijlen pastoor Vendelmans besloot om het toen nog landelijke Negenmanneke te voorzien van een jeugdbeweging... Er was immers geen goede opvang voor de alsmaar groeiende arbeidersjeugd die meer en meer de straten afschuimde. Het arbeidersmilieu liet immers niet toe dat ouders tijd spendeerden aan hun kinderen. Veel meer dan een woord werd er aan tafel niet gezegd en de vrienden van een kind van die tijd konden op één hand worden geteld. Doch bestond er zoiets als een jeugdbeweging, een plaats voor kinderen die 's zondags toch maar in de weg liepen van hun ouders die na een lange week zwoegen en werken eindelijk een dagje rust konden gebruiken. De kreet om een locale chiro was nog rustig, doch merkbaar. In 1940 zou chiro Negenmanneke zijn ontstaan kennen... 
 

Het idee was er, maar de verwezenlijking zag er indertijd niet erg hoopvol uit... We bevonden ons immers op de drempel van de Tweede Wereldoorlog en de eerste jaren van de chiro zouden direct een van de zwaarste beproevingen moeten doorstaan in haar kersverse bestaan. De volgende 5 jaar werden dan ook een echte hel. Onder Duitse bezetting werden chiro, spelletjes en leiding opzij geschoven en tijdelijk opgedoekt. Enkele rustigere momenten waren echter het bewijs dat de chiro op sterven lag, maar niet dood was. Na zware bombardementen in het najaar van '43 leek het echter toch slecht af te lopen.... Duitse V2 Bommenwerpers zorgden ervoor dat de hemel omvormde in een regen van bommen om aldus het centrum van Sint-Pieters-Leeuw en dan ook het Negenmanneke te verwoesten. De twee volgende jaren zou men dit tafereel nog meerdere malen meemaken, maar er brandde licht aan het einde van de tunnel... Op 5 september 1945 namen Engelse en Canadese soldaten de brug over het kanaal Brussel-Charleroi in. De bevrijding van het Negenmanneke en haar trotse chiro was een feit.

Na deze turbulente jaren brak een welverdiende rustperiode aan. De oorlogsherinneringen werden voorgoed opgeborgen en met een gerust hart dook men de jaren '60 in. Ook het Negenmanneke werd in die jaren niet gespaard van de hippie-rage. Door deze gekte leek het er zelfs even op dat de chiro een gemengde chiro zou zijn, daar het onderscheid maken tussen leiders en leidsters een niet te onderschatten opdracht was. Langharige leiders hadden toen het hoederecht over zo'n 60 kindjes en de toekomst leek rooskleuriger dan ooit. Ouders vertrouwden hun kindjes massaal toe aan de chiro en begin jaren '70 telden we zo'n 150 leden. Zo'n geluk kon echter niet blijven duren en in 1973 sloeg het noodlot opnieuw toe. 

Door omstandigheden werden ons in de prille lente van 1973 de lokalen ten onrechte ontnomen waardoor we ons genoodzaakt voelden andere oorden op te zoeken. Ons toevluchtsoord werd de Sint-Stevensschool, waar de parochie ons enkele vervallen barakken ter beschikking stelde. Vraag was nu of we in zulke omstandigheden het succes van de jaren zestig konden voortzetten... Dit bleek moeilijk, doch niet onmogelijk. Ontzettend veel liters doorzettingsvermogen en goeie wil zorgden ervoor dat de chiro niet verdween... De populariteit van destijds zouden we echter nooit meer kunnen goedmaken.

Tekst: Michaël Dusollier, 2000